CZYTELNIA
Alzheimer
Choroba Parkinsona
CHOROBA PARKINSONA
Nazwa choroby pochodzi od nazwiska angielskiego lekarza, który naukowo opisał ją w 1817 roku. Jednak dopiero w latach sześćdziesiątych XX wieku poznano lepiej podłoże anatomiczne i biochemiczne choroby. Na świecie parkinsonizmem dotkniętych jest 1,5% osób w wieku powyżej 65 lat. Schorzenie w jednakowym stopniu dotyka kobiet i mężczyzn.
PRZYCZYNY nie są dokładnie poznane zatem na obecnym etapie rozwoju medycyny możemy mówić jedynie o czynnikach zwiększających ryzyko wystąpienia PD(Parkinsona) należą do nich:
- Wiek (po 60 roku życia);
- Wystąpienie choroby w rodzinie (u bliskich krewnych);
- Długotrwałe, zawodowe narażenie na kontakt ze środkami owadobójczymi z grupy pestycydów;
- Długotrwałe, zawodowe narażenie na kontakt z miedzią i ołowiem.
OBJAWY:
Pierwsze objawy pojawiają się około 60 roku życia pod postacią znużenia, zmęczenia, przygnębienia, niepokoju wewnętrznego oraz nadpobudliwości nerwowej. Objawy te niestety są bardzo niespecyficzne i można je wiązać z wiekiem, wahaniami pogody, przeziębieniem itp. Jest to przyczyna znacznych trudność w diagnostyce PD. Wszystkie ww. dolegliwości są zazwyczaj zapowiedzią trzech głównych, specyficznych objawów chorobowych są to :
- Sztywność mięśniowa (Rigor);
- Drżenie (Tremor);
- Akinezja – bezruch i odrętwienie;
Na początku ww. objawy dotyczą zazwyczaj tylko jednej strony ciała. W kolejnym etapie choroby dochodzą jeszcze:
- Cicha, monotonna, zamazana mowa;
- Zmiany w piśmie (mikrografia);
- Zwolnienie reakcji, ograniczenie mimiki, trudności z rozpoczęciem ruchu;
- Zaburzenia postawy w postaci charakterystycznej, pochylonej sylwetki;
- Problemy z zachowaniem równowagi i koordynacją ruchową;
- Zaburzenia wegetatywne: łojotok, ślinotok, zaparcia, potliwość, problemy z oddawaniem moczu.
ROZPOZNANIE CHOROBY nie jest łatwe. Nie ma niestety testu, badania laboratoryjnego lub obrazowego, pozwalającego na jednoznaczne stwierdzenie czy też wykluczenie choroby Parkinsona. Badania diagnostyczne wykonuje się przede wszystkim w celu eliminacji innych schorzeń dających podobne objawy np.: tarczycy, reumatycznych czy psychicznych(depresja).
LECZENIE
Nie jest obecnie znane leczenie przyczynowe choroby Parkinsona. Za pomocą środków farmakologicznych możemy co najwyżej spowolnić jej przebieg i łagodzić objawy. Czasami konieczne jest leczenie chirurgiczne. Kolejną, bardzo ważną, formą terapii jest rehabilitacja.
Parkinsonizm jest schorzeniem przewlekłym i postępującym. Tak więc z chwilą diagnozy trzeba liczyć się z sukcesywnym pogarszaniem zdrowia chorego. Znaczne opóźnienie tego procesu zależy głównie od aktywnego udziału chorego i jego bliskich w procesie terapeutycznym.
OPIEKA W CHOROBIE PARKINSONA
Starajmy się możliwie dużo dowiedzieć o chorobie, jej przebiegu itp. Postarajmy się odpowiednio przygotować mieszkanie, uwzględniając ograniczenia ruchowe oraz niepewność i niestabilność chodzenia (np. usuńmy dywany, których krawędzie mogą stać się przyczyną upadku). Zaopatrzmy podopiecznego w odpowiednie obuwie z podeszwami antypoślizgowymi. Higiena ciała to także jedno z poważniejszych wyzwań, szczególnie w późniejszych stadiach choroby, gdy pacjent staje się niesprawny ruchowo. Należy dodać, że niezmiernie ważna jest dbałość o higienę jamy ustnej, gdyż chorzy na parkinsonizm narażeni są na choroby dziąseł i zębów. PD jest olbrzymim wyzwaniem dla opiekunów ludzi chorych dlatego należy wykazać się ogromnymi pokładami cierpliwości i wyrozumiałości oraz odpornością psychiczną na sytuacje występujące podczas codziennej opieki.